تاسيسات عمراني و کشاورزي، مراکز انساني و صنعتي (شهر و روستا و کارخانجات)، معدن کاري، سدسازي، فرودگاه ها، راه هاي ارتباطي و … را مي توان به عنوان مواردي از فعاليت هاي بشري نام برد که همواره به عنوان يک فرايند مصنوعي سبب ايجاد تغيير چهره زمين و کاهش توان اکولوژي و بيولوژي محيط طبيعي مي گردد. با توجه به موارد ذکر شده که اين فرايندها و اشکال تابعه آنها در اکثر موارد ممکن است به صورت يک عامل مخرب و مضرر در محيط عمل نمايند، لزوم بررسي آنها مشخص مي گردد. در مورد اثراتي كه فعاليتهاي انساني در رخداد بيابان زايي دارد مي‌توان تغييرات محيطي و مدلهاي سنتي اجرا شده در اراضي در اثر سوئ مديريت را نام برد. به‌هر‌حال، اين ممكن است که بيابان زايي بر اثر رشد بي‌رويه جمعيت رخ دهد. اين باعث افزايش سرعت از بين‌رفتن اراضي و بروز بيابان زايي مي‌گردد، فشار جمعيت يك عامل مهم در بروز بيابان زايي و خرابي زمين مي‌باشد، زيرا با افزايش جمعيت، ميزان فعاليت انسان بر روي زمين افزايش يافته و در نتيجه تخريب زمين افزايش مي‌يابد. بنابراين در بخش اکولوژي انساني آنچه که مد نظر است جنبه هاي فشار انسان بر روي طبيعت و مبحث مديريت و تغيير کاربري توسط انسان و فعاليت هاي آن مي باشد. در نتيجه جهت تاثير اکولوژي انساني در رخداد بيابان زايي منطقه مطالعاتي از پارامترهاي تراکم مراکز انساني، تراکم جمعيت و کاربري اراضي مي باشد.
2-9-3-2-1 تراکم جمعيت
