مقابله‌ی مثبت9، مقابله‌ی فرافکن10، مقابله‌ی انکاری11 و راهبرد غیرمقابله‌ای12 می‌باشد (ترو و کانل13، 1984؛ به نقل از شیخ الاسلامی و احمدی، 1390).
در پژوهش‌های متعدد مشخص شده است که مهارت‌های مقابله‌ای، نقش موثری در افزایش تابآوری14 دارند (پرسکات، سکندور، بایلی و هوشینو15، 2008؛ کمپبل، کوهن و استین16، 2006). به طور کلی واژه‌ی تابآوری، به عوامل و فرایندهایی اطلاق می‌شود که رشد جسمی و روانشناختی را از خطر گرفتاری به رفتارهای مشکل زا و آسیب روانشناختی حفظ کرده و علی‌رغم وجود شرایط ناگوار، به پیامدهای سازگارانه منتهی می‌شوند (جعفری، اسکندری، سهرابی و دلوار، 1389). تابآوری به زبان ساده عبارت است از تطابق مثبت در واکنش به شرایط ناگوار (والر، اوکاموتو، مایلز و هوردل17، 2003؛ به نقل از جعفری و همکاران، 1389).
تانوم و مالت18 (2001)، بیان داشته‌اند تابآوری، که مقاومت در برابر استرس19 یا رشد پس ضربه‌ای20 نیز نامیده شده است، در امتداد یک پیوستار با درجات متفاوتی از مقاومت در برابر آسیب‌های روانشناختی قرار می‌گیرد (بشارت، نادعلی و عزیزی؛ 1389). بنابر این تعریف تابآوری فراتر از به سلامت پشت سر گذاشتن استرس و ناملایمات زندگی است و در واقع کیفیات فردی و اجتماعی را شرح می‌دهد که فرد می‌تواند به
