با تقویت عوامل حفاظتی، تاب‌آوری، بهینه‌سازی می‌شود (زولکوسکی و بولاک، 2012). عوامل محافظ، به رغم وجود تهدیدات بالقوه از بروز آسیب روانی پیش‌گیری می‌کنند. ماستن (1994)، در بازخوانی تحقیقات طولی و مقطعی متعدد در مورد تاب‌آوری مشاهده کرد که نتایج دارای هم‌پوشانی هستند. او موضوعاتی شامل وجود یک والد مبتلا به بیماری روانی، مشکلات مالی، مادران نوجوان، کودکان رشد یافته در پرورشگاه و بیماری‌های مزمن را مورد بررسی قرار داد و اعلام کرد که ده عامل حفاظتی کلی که نقش مهمی در تاب‌آوری بازی می‌کنند، وجود دارد. این عوامل حفاظتی شامل فرزندپروری مؤثر، ارتباط با دیگر بزرگسالان شایسته، مهارت‌های فکری خوب، مهارت‌ها یا استعدادهایی که توسط خود کودک یا دیگران به آن‌ها توجه شده و موجب دریافت پاداش شده است، اعتماد به نفس و حس خود ارزشی و امیدواری، احساس تعلق، وضعیت اجتماعی و اقتصادی، عملکرد خوب در مدرسه و عضویت در یک گروه و در آخر اقبال خوب هستند (اسشاپ و همکاران، 2006). زولکوسکی و بولاک (2012)، عوامل حفاظتی کلی را نام برده و آن را شامل ویژگی‌های فردی (خود نظم‌دهی و خودپنداره)، شرایط خانواده، حمایت‌های جمعی، و دیگر عوامل (که شامل تاثیرات بافت و فرهنگ شخص و اعتقادات مذهبی است)، دانسته‌اند.
2-1-3-2- مدل‌های
