فعالیت‌های بدنی سود می‌جویند. دخترها با به کار بردن این سبک‌ها از سطوح سازشی بالاتری بهره‌‌مند هستند. می‌توان چنین پنداشت که استفاده از راهبرد مذهب‌گرایی در دختران، مبین فرهنگ اجتماعی و ملزم کردن آن‌ها به کاربرد راهبردهایی است که آن‌ها را به سوی سازش‌یافتگی فعل پذیر سوق می‌دهد. بالاتر بودن میانگین آزمودنی‌های دختر در به کارگیری راهبرد نگرانی‌پذیری، نیز با توسل به دلایل اجتماعی و موقعیت این جنس در جامعه توجیه شدنی است. اما کاربرد مکانیزم انکار از سوی پسرها به منزله‌ی عدم پذیرش و یک راهبرد سازشی سطح پایین است و فعالیت بدنی نیز که فعالیتی اجتماعی است، به منظور جهت‌دهی به هیجان‌های منفی ناشی از امیال تعارض‌آمیز است.
2-2-6- تفاوت‌های جنسیتی در تاب‌آوری
حجازی و سلیمانی (1388)، در نتایج پژوهش خود بر روی 250 دانش‌آموز دختر و پسر مقطع متوسطه، عنوان کرده‌اند که بین دختران و پسران در متغیر تاب‌آوری تفاوت معناداری وجود دارد و این تفاوت به نفع دختران است.
در یافته‌های پژوهش پنگ144 و همکاران (2012)،که در بررسی تاثیر تاب‌آوری، شخصیت و حمایت‌های اجتماعی بر سلامت روانی 2069 دانشجوی علوم پزشکی انجام شد، عنوان شده است که نمره‌ی تاب‌آوری مردان بیشتر از زنان است.
در پژوهش جلیلی و حسین‌چاری
