استرس‌های مزمن و حاد مقطعی یا ادامه دار و 3- تجمع شاخص‌های خاص خطر (مثل وضعیت فقر و اندازه‌ی خانواده). شرط دوم تاب‌آوری که سازگاری مثبت یا شایستگی است، عموما شامل نمایش عملکرد طبیعی، فقدان علائم منفی یا آسیب‌شناسانه‌ی مرتبط با آسیب روانی و یا موفق شدن در تکالیفی که به لحاظ رشدی یا بافتی، برجسته هستند، می‌باشد (گوچیاردی، جکسون، کولتر و مالت119، 2011).
وکسلر، دیفلوویو و بورک120 (2009)، تاب‌آوری را حالت ثابتی می‌دانند که به یک شخص یا گروه بر پایه‌ی 1- شرایطی که خطر را به وجود می‌آورد و 2- نتایج بهتر از حد انتظار در یک دوره‌ی زمانی محدود، اختصاص می‌یابد و بر اساس آن افراد را به دو گروه که یا تاب‌آور هستند یا نه، تقسیم می‌کنند. آن‌ها معتقدند تاب‌آوری، روندی است که شامل معنادهی شخصی و جمعی بوده و باید به عنوان یک حالت ثابت در نظر گرفته شود. در مقابل، سیچتی و روگوش121 (1997؛ به نقل از زولکوسکی و بولاک، 2012)، معتقدند تاب‌آوری یک ویژگی تک بعدی که یک نفر یا متصف به آن هست و یا نیست، نمی‌باشد. بلکه یک فرد تاب‌آور باید نتایج مثبت را در سراسر جنبه‌های متعدد زندگی در طول یک دوره‌ی زمانی از خود به نمایش بگذارد. تاب آوری ویژگی است که می‌تواند در طول زمان توسعه پیدا کند. فریبورگ122 (2003)، تاب‌آوری را یک
