تهدیدات بالقوه را بهبود بخشیده و موجب تسهیل بروز نتایج مثبت می‌شوند (لوتار، 2006؛ به نقل از گوچیاردی و همکاران، 2011).
عوامل آسیب زا، تجربه‌ی مشکلات حاد و یا اَشکالی از استرس مدوام (فقر، تبعیض و …) هستند که با نتایج رفتاری و نیز سلامت پایین ارتباط پیدا می‌کنند. تاب‌آوری بر این اساس به عنوان توانایی به مبارزه طلبیدن عوامل آسیب زا و نشان دادن نتایج مثبت، تعریف شده است. بر این اساس محققان راهبردهای مداخله و پیشگیری را در مورد افرادی که با خطرات بالا مواجه هستند طراحی کرده‌اند که از آن جمله افزایش عوامل حفاظتی است که باعث بروز نتایجی بهتر از حد مورد انتظار می‌شود. پژوهش‌های پیشین به طور عمده، تاب‌آوری را به عنوان تابعی از عوامل آسیب زا و عوامل حفاظتی که منجر به بروز نتایج متفاوت می‌شود، تعریف نموده‌اند (وکسلر و همکاران، 2009). نمونه‌هایی از عوامل آسیب‌زای معمول شامل وضعیت پایین اجتماعی و اقتصادی و یا فقر، آسیب روانی والدین، اختلافات خانوادگی، تبعیضات جنسی، شرایط نامساعد حضانت فرزند، عضویت در یک گروه اقلیت و تجربه‌ی استرس پس از سانحه می‌باشد (گوچیاردی و همکاران، 2011).
عوامل محافظ، نوع پاسخ به عوارض جانبی ناشی از تهدیدات را تغییر داده و می‌توانند از نتایج بالقوه‌ی منفی جلوگیری کنند.
