دانلود پایان نامه درباره ارتکاب جرم

مرتبط با قوانین خاص رعایت گردد.
قانون 1320: در تمام موضوعاتی که تحت اقتدار سر اسقف محلی آمده اند، (مقام) دینی می‌تواند او را با مجازات‌ها در فشار قرار دهد.
عنوان سوم: کسانی که در معرض ضمانت اجراهای کیفری هستند.
قانون 1321: بند 1: هیچ کس را نمی‌توان برای ارتکاب تخلف ظاهری153 از قانون یا حکم مجازات کرد مگر اینکه به دلیل سوء نیت یا تقصیر این عمل کاملاً قابل انتساب به او باشد.
بند 2: کسی که عمداً از قانون یا حکمی تخلف کند، توسط مجازات مقرر شده در آن قانون یا حکم محدود می‌شود. با این حال، اگر تخلف به علت ترک تلاش درست بود، شخص مجازات نمی‌شود مگر اینکه قانون یا حکم در غیر این صورت مقرر گردد.
بند 3: جایی که تخلف ظاهری وجود دارد قابل انتساب فرض می‌شود، مگر اینکه آن در غیر این صورت نمایان شود.
قانون 1322: کسانی که طبیعتاً فاقد قوه تمیز هستند، حتی اگرچه آنها عاقل به نظر برسند وقتی آنها از قانون یا حکمی تخلف کنند، ناتوان از ارتکاب جرم فرض می‌شوند.
قانون 1323: هیچ کس محکوم به مجازات نیست در صورتی که زمان تخلف کردن از قانون یا حکم:
1- شانزده سال کامل ندارد؛
2- بدون تقصیر، از تخلف از قانون یا حکم، بی اطلاع باشد؛ بی توجهی و خطا معادل بی اطلاعی هستند؛
3- عمل بر طبق اجبار فیزیکی، یا بر طبق انگیزه رویداد تصادفی که شخص نتواند آن را پیش بینی کند یا اگر پیش بینی کند نتواند از آن جلوگیری نماید؛
4- عمل بر طبق اجبار از ترس شدید، حتی اگر فقط نسبی، یا به دلیل ضرورت یا ناراحتی شدید، مگر اینکه، با این حال، عمل ذاتاً بد باشد یا به آسیب روح منجر گردد؛
5- در دفاع قانونی از خود یا دفاع از دیگری در برابر تجاوز ظالمانه اقدام کند؛
6- فاقد قوه تمیز باشد، بی آنکه زیانی به قیود ماده‌های 1324، بند 1، شماره 2 و 1325برسد؛
7- تفکری که، نه از طریق خطای شخصی، برخی از شرایط موجود ذکر شده در شماره های4 یا 5 هستند.
قانون 1324: بند 1: مرتکب تخلف از مجازات معاف نیست، اما مجازات مقرر شده در قانون یا حکم باید تقلیل یابد، یا حد به جای آن جایگزین شود، در صورتی که جرم تحقق یابد توسط:
1- کسی که فاقد قوه تمیز است؛
2- کسی که فاقد قوه تمیز به دلیل مستی یا دیگر اختلال ذهنی از نوع مشابه است؛
3- کسی که از روی شهوت اقدام کند، شهوت به خودی خود ایجاد شود عمداً برانگیخته یا تقویت نشود؛
4- کمتر از شانزده سال تمام دارد؛
5- کسی که به واسطه ترس شدید مجبور شود، یا به دلیل ضرورت یا ناراحتی شدید، اگر عمل ذاتاً بد است یا به آسیب روح گرایش دارد؛
6- کسی که به دفاع مادی از خود یا دفاع از دیگری در برابر تجاوز ظالمانه عمل کند، اما اعتدال را رعایت نکند؛
7- کسی که در برابر شخص دیگری که انگیزه ظالمانه دارد اقدام کند؛
8- کسی که به اشتباه، اما خطاکارانه، تصور می‌کرده که برخی از شرایطی که در ماده1323 بندهای 4 یا 5 ذکر شده‌اند موجود هستند؛
9- کسی که نه به خاطر خطای شخصی، از مجازات مربوط به قانون یا حکم غافل باشد؛
10- کسی که بدون اتهام پذیری کامل عمل کند.
بند 2: قاضی می‌تواند همان تخفیف را قائل شود اگر هر شرایط دیگری وجود دارد که شدت جرم را کاهش دهد.
بند 3: در شرایط ذکرشده در بند 1، مجرم ملزم به مجازات قهری نیست.
قانون 1325: جهلی که زیاد یا توأم با سستی ظاهری است را می‌توان هنگام اعمال مفاد قانون ‌های 1323 و 1324 هرگز به حساب نیاورد. به همین ترتیب، مستی یا سایراختلالات ذهنی را نمی‌توان به حساب آورد اگر اینها عمداً به عنوان ارتکاب جرم یا به بهانه آن انجام شوند؛ و نه می‌توان هیجانی را که عمداً انگیخته یا پرورانده می‌شود را به حساب آورد.
قانون 1326: بند 1: قاضی ممکن است مجازات‌های جدی تری از آنچه که در قانون یا حکم مقرر شده را تعیین کند زمانی که:
1- شخص پس از آن که محکوم شد و یا پس از آن که مجازاتی اظهار شد به تخطی از آن با سوءنیت سرسختانه ادامه دهد ممکن است زیرکانه از ماوقع تبرئه شود؛
2- شخصی که در برخی مقام رسمی محرز است که قصد سوء استفاده از اقتدار یا مقام رسمی به منظور ارتکاب جرم154 دارد؛
3- متخلفی که پس از آن که مجازات برای جرم سزاوار توبیخ اجرا شده بود، این رویداد را پیش بینی کرد اما با وجود این از اتخاذ موارد احتیاط برای دوری از آن، که هر شخص دقیق آن را اتخاذ می‌کند، فرو گذاری کرد.
بند 2: در موارد ذکر شده در 1، اگر مجازات اجرا شده قهری است، مجازات یا حد دیگری ممکن است اضافه گردد.
قانون 1327: قانون خاص ممکن است، یا به عنوان قانون کلی و یا برای جرایم فردی توجیه، تخفیف یا شرایط کشنده تعیین کند، علاوه بر موارد ذکر شده در قانون ‌های 1326- 1323. به همین ترتیب، شرایطی که ممکن است در حکمی تعیین شود که توجیه، تخفیف یا مجازات کشنده در حکم صادر شده باشد.
قانون 1328: بند 1: کسی که در پیشبرد جرم چیزی انجام دهد یا انجام چیزی بی نتیجه بماند اما سپس، ناخواسته، جرم را کامل به انجام نرساند، ملزم به مجازات مقرر شده برای جرم کامل نیست، مگر در مواردی که قانون یا حکمی در غیر این صورت تصریح کند.
بند 2: اگر اعمال یا غفلت‌ها از ماهیت خود به انجام جرم منجر شود، شخص مسئول ممکن است در معرض حد یا جبران کیفری قرار گیرد، مگر اینکه او خود به خود از جرمی که آغاز کرده بود دست بکشد. با این حال، اگر رسوایی یا خطر دیگری یا آسیب جدی از آن منتج شود، مرتکب، حتی اگر خودبه خود دست بکشد، ممکن است با مجازات عادلانه مجازات شود، اما از نوع کمتر از آن چیزی که برای جرم کامل تعیین می‌شود.
قانون 1329: بند 1: جایی که تعدادی از افراد برای ارتکاب جرم با هم توطئه کرده اند، و همدستان به صراحت در قانون یا حکم ذکر نشده اند، اگر مجازات‌های تحمیلی برای مجرم اصلی صادر شده باشند، در آن هنگام دیگران در معرض همان مجازات‌ها یا مجازات‌های دیگر باهمان شدت یا کمتر قرار می‌گیرند.
بند 2: در مورد مجازات قهری که ضمیمه جرم است، همدستان، حتی اگر در قانون یا حکم ذکر نشده اند، همان مجازات را متحمل می‌شوند، اگر بدون مساعدت آنها، جرم تحقق نمی‌یابد، و اگر مجازات از چنان طبیعتی برخوردار است که قادر به تحت تاثیر قرار دادن آنها است؛ در غیر این صورت، آنها را می‌توان با مجازات‌های تحمیلی مجازات کرد.
قانون 1330: بند 1: جرمی که در دادخواست یا در برخی از دعاوی اصول یا ضوابطی دارد اگر هیچ کس ملتفت دادخواست یا اصول نشود در واقع به عنوان نتیجه ملاحظه نمی‌گردد.
عنوان چهارم: مجازات‌ها و سایر کیفرها
فصل اول: توبیخ‌ها155
قانون 1331: بند 1: شخص مرتد محروم است از:
1- داشتن هرنوع نقش کشیشی در برگزاری عشای ربانی یا در هر مراسم عبادی عادی؛
2- برپا کردن آیین‌های فیض بخش یا شبه آیین ها و دریافت نان و شراب مقدس؛
3- برعهده گرفتن هرگونه مناصب کلیسایی156، کشیشی157، نقش‌ها یا کارهای حکومتی.
بند 2: اگرتکفیر158 اظهار شود یا اعلام شود مجرم:
1- به سرپیچی از قیود بند 1، مورد اول متهم شود. عزل شود یا سایر اعمال عبادی به حالت تعلیق159 درآورده شود، مگر اینکه دلیل جدی خلاف آن وجود داشته باشد؛
2- هرنوع کارهای حکومتی مطابق با بند 1، مورد سوم را انجام دهد غیرقانونی است؛
3- محروم است از منفعت امتیازاتی که در حال حاضر بهره مند است؛
4- نمی تواند به طور معتبری هرگونه پایگاه، دفتر یا سایر نقش ها را در کلیسا به عهده بگیرد؛
5- از دست‌دادن عنوان با مزایای هرگونه پایگاه، دفتر، نقش یا وظیفه که درکلیسا اشغال کرده است.
قانون 1332: کسی که تحت تحریم است با ممنوعیت قانون 1331، بند 1، موارد اول و دوم، ملزم شده است. اگر تحریم تحمیل شده یا شناخته شده باشد، قیود قانون 1331، بند 2، مورد اول رعایت می‌گردد.
قانون 1333: بند 1: تعلیقی که می‌تواند تحت تأثیر قرار بدهد فقط کشیش‌ها را ممانعت کردن از:
1- همه یا برخی از اعمال قدرت نظم؛
2- همه یا برخی از اعمال قدرت حکومت؛
3- انجام همه یا برخی از حقوق یا عملکردهای مرتبط با دفتر.
بند 2: در قانون یا قاعده‌ای ممکن است مقرر شود که بعد از حکمی که مجازاتی را تحمیل یا اعلام می‌کند، شخص محروم نمی‌تواند بطور معتبری اعمال قدرت حکومت نماید.
بند 3: ممنوعیت هرگز تحت تأثیر قرار نمی‌دهد:
1- هرنوع دفتر یا قدرت حکومت را که در محدوده کنترل مقام برتری که آن مجازات را ایجاد کرده است نیستند؛
2- حق اقامتی را که مجرم ممکن است به موجب دفتر داشته باشد؛
3- حق سرپرستی اموالی که ممکن است به دفتری تعلق داشته باشد که توسط شخص محروم ایجاد شده باشد، اگر مجازات قهری باشد.
بند 4: تعلیق، دریافت مزایا، مقرری، حقوق ثابت، بازنشستگی و یا چیزهای دیگر، الزام استرداد هرآنچه که بطور غیرقانونی دریافت شده است را ممنوع می‌کند، حتی اگر این از روی حسن نیت باشد.
قانون 1334: بند 1: میزان تعلیق، درون محدوده‌هایی که در قانون پیشین وضع شده است یا توسط قانون یا قاعده و یا توسط حکم یا رأیی که به موجب آن مجازات تحمیل شده است مشخص می‌گردد.
بند 2: قانون، اما نه قاعده، می‌تواند تعلیق قهری را بدون تصمیم‌گیری یا محدودیت افزوده ایجاد نماید؛ چنین مجازاتی همه اثرات برشمرده شده در قانون 1333، بند 1 را دارد.
قانون 1335: اگر مجازات توبیخی، برگزاری آیین‌های فیض بخش یا شبه آیین ها یا اعمال قدرت حکومت را ممنوع کند، تا زمانی که ایماندارانی را که در معرض خطر مرگ هستند را در نظر گرفته است ممنوعیت به حالت تعلیق ضروری است. اگر توبیخ قهری اعلان نشود ممنوعیت نیز به حالت تعلیق درآورده می‌شود تا زمانی شخص مومن درخواست آیین‌های فیض بخش یا شبه آیین ها یا اعمال قدرت حکومت نماید؛ به هر دلیل موجه ایجاد چنین درخواست قانونی است.
فصل دوم: مجازات‌های تنبیهی
قانون1336: بند1: جدای از دیگرمجازات هایی که قانون ممکن است ایجاد کند مجازات‌های تنبیهی می‌توانند مجرم را برای همیشه و یا برای دوره‌ای معین و یا نامحدود تحت تأثیر قرار دهند، این مجازات‌ها به شرح زیر می‌باشند:
1- ممنوعیت خلاف اقامت، یا حکمی به اقامت در محل یا قلمروی خاص؛
2- محرومیت از قدرت، اداره، نقش، حق، امتیاز، قابلیت، نفع، عنوان یا نشان، حتی از ماهیت صرفاً افتخاری؛
3- محرومیت در انجام آن چیزهایی که در مورد دوم برشمرده شده است، یا ممنوعیت در انجام شان در داخل یا خارج از محل خاص؛ چنین ممنوعیتی هرگز با تهدید به بی اعتباری نیست؛
4- انتقال کیفری به یکی دیگر از دفاتر؛
5- اخراج از ایالت کشیشی.
بند 2: فقط آن مجازات‌های تنبیهی که ممکن است قهری باشند در بند1، مورد سوم برشمرده شده‌اند.
قانون 1337: بند1: ممنوعیت برخلاف اقامت در محل یا قلمروی خاص، می‌تواند کشیشان و ایمانداران را تحت تأثیر قرار دهد. اجازه اقامت در مکانی خاص می‌تواند خادمان غیر دینی و در محدوده سازمان‌های خود، ایمانداران را تحت تأثیر قرار دهد.
بند2: حکمی که اقامت در مکان یا قلمرو خاصی را تحمیل می‌کند باید از سراسقف ایالتی آن محل رضایت داشته باشد، مگر اینکه امکانش هست که خانه‌ای برای توبه یا طلب بخشایش کشیشان از جمله خارج از اسقف نشینان پدید آورده باشند.
قانون 1338: بند1: محرومیت‌ها و ممنوعیت‌هایی که در قانون 1336، بند1، مورد‌های دوم و سوم برشمرده شده‌اند هرگز تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، اختیارات، وظایف، کارها، حقوق، امتیازات، توانایی‌ها، حمایت‌ها، عناوین یا نشان افتخار را که در کنترل مقام برتری که مجازات را ایجاد کرده نیستند.
بند2: محرومیت از اعمال حکم می‌تواند وجود داشته باشد، اما فقط ممنوعیت خلاف انجام آن یا برخی از اعمالش؛ و نه محروم یت از مدارک تحصیلی دانشگاهی می‌تواند وجود داشته باشد.
بند3: هنجار وضع شده برای توبیخ‌ها در قانون 1335 در مورد ممنوعیت‌های ذکر شده در قانون 1336، بند1، مورد سوم مراعات می‌گردد.
فصل سوم: توبه ها160 و جبران‌های کیفری
قانون 1339: بند1: وقتی کسی در وضعیت نسبی از ارتکاب جرم قرار دارد یا وقتی، پس از تحقیق، شک و تردیدی جدی وجود دارد که جرم