
برای مصرف شخصی یک نمونه از آن کالا عمل تجاوزکارانه نمیباشد.
2- نگهداری برای مقاصد فوق آگاهانه صورت گرفته باشد. به عنوان مثال راننده یا متصدی حمل و نقل که از قصد انتفاعی و تجاوزکارانه مالک کالا خبر ندارد را نمیتوان در کنار مالک به عنوان متجاوز تحت پیگرد قرار داد.39
در برخی از نگاشتهها چنین تلقی شده که ذخیرة محصول اختراعی بدون رضایت صاحب ورقة اختراع بیش از حد معمول و متعارف که با اهداف تجاری و کسب سود و یا حتی به قصد اضرار به دارنده ورقة اختراع صورت گیرد از مصادیق نقض حق انحصاری مخترع محسوب و موجب مسئولیت مدنی خواهد بود.40 در حالیکه این تفکر با تئوری اتمام حق41 و استیفاء حق42 معارض میباشد. دارندة حق اختراع پس از انتقال کالای موضوع حق اختراع دیگر حق مادی نسبت به آن ندارد و حق هر گونه تعقیب از وی ساقط است.
احراز دکترین استیفاء صرفاً با فروش محصول اختراعی توسط دارندة حق اختراع نمیباشد، بلکه امکان دارد اولین فروش از طریق اعضای یک گروه اقتصادی، نماینده یا توزیعکننده، مجوزگیرندگان، مجوز اجباری و یا صور دیگر احراز شود.43
الف ـ 4) واردات غیرمجاز:
مطابق مادة 15 قانون اختراعات مصوب سال 1386 از جمله مصادیق بهرهبرداری واردات محصول و فرآوردة ناشی از فرآیند باشد اگر چنین حقی برای صاحب ورقة اختراع شناخته نشود با توجه به اصل اعتبار سرزمین اختراع و اینکه اختراع فقط در کشوری که به ثبت رسیده است قابل حمایت است ممکن است متجاوزین محصول اختراعی را در کشوری که اختراع در آنجا به ثبت نرسیده و قابل حمایت نیست بسازند و سپس وارد کشوری که اختراع به ثبت رسیده نمایند. دکترین اتمام حق و واردات غیرموازی از جمله استثناء بر حقوق انحصاری واردات تلقی میشود.
اگر چه واردات موازی میتواند نتیجه اعمال دکترین «اتمام حق» در سطح منطقهای یا بینالمللی باشد لکن با توجه به اهمیت موضوع میتوان آن را به عنوان یکی از استثناءهای مهم بر حقوق انحصاری صاحب ورقة اختراع تلقی کرد.
بنابراین چنانچه به عنوان مثال یکی از اعضای سازمان جهانی تجارت، اصل «اتمام حق» را پس از اولین عرضه در بازاری غیر از بازار داخلی خود اعمال نماید در واقع حقوق دارندگان حق مالکیت معنوی در داخل کشور خاتمه یافته تلقی میگردد. به عبارت دیگر، عرضه کالا و خدمات حاوی حقوق مالکیت معنوی غیر از بازارهای داخلی این بحث وضعی را در پی خواهد داشت که دارندگان حقوق مالکیت معنوی کالا و خدمات مربوط در داخل از دریافت هر گونه حق دیگری نسبت به آنها ممنوع میگردند. بنابراین، چنانچه همان کالا و خدمات پس از عرضه بینالمللی به کشور متبوع دارندة حق مالکیت معنوی وارد گردد، این واردات کاملاً قانونی و مجاز بوده و از آن به عنوان واردات موازی یاد میگردد و در همین راستا تجارت اینگونه کالاها نیز «تجارت موازی» میباشد زیرا کالاها و خدمات مربوط که وارد میشوند مورد صادرات نیز قرار میگیرد.44
حق انحصاری واردات علاوه بر محصول اختراعی، ناظر به اختراع فرآیند و روش ساخت نیز میباشد، در واقع در مورد اخیر مسأله شناسایی حق واردات به عنوان حق انحصاری به منظور حمایت از حقوق مخترع از اهمیت فوقالعادهای برخوردار است زیرا به عنوان مثال اگر در کشور (الف) گواهینامه اختراع راجع به فرآیند و روش ساخت یک محصول صادر شده باشد، هر گاه شخصی با استفاده از فرآیند مزبور در کشور (ب) مبادرت به عملیات ساخت نموده و آن را وارد کشور الف (محل ثبت) کند، مسلمآً اقدامات انجام شده در کشور (ب) که خارج از قلمرو کشور محل ثبت صورت گرفته است، مشمول اعمال نقض نخواهد شد زیرا محصول تولید شده که وارد و توزیع میشود تحت پوشش حق اختراع اعطاء شده در کشور (الف) نیست، چون که حق اختراع تنها راجع به طریق ساخت است و از سوی دیگر استفاده از آن روش ساخت در کشور (الف) محقق نشده است. در نتیجه دارنده گواهینامه ثبت اختراع در کشور (الف) با این واقعیت روبرو خواهد شد که کالای ساخته شده با استفاده از روش ساخت ثبت شده وی و توسط شخصی که رضایت صاحب ورقه اختراع را تحصیل نموده است به بازار عرضه شد. و نهایتاً موجبات نقض حق و تضییع حقوق صاحب ورقة اختراع را فراهم آورده است.45
الف ـ 5) استعمال غیرمجاز:
مطابق مادة 15 قانون ثبت اختراعات، علایم تجاری و طرحهای صنعتی مصوب 1386 مطلق استفاده از محصول یا فرآورده ناشی از فرآیند نقض حق اختراع تلقی گردیده است.
در قوانین ملی کشورها در رابطه با نقض حق در این فرض شرایطی پیشبینی شده است. در حقوق انگلیس برخلاف موارد تجاوز به محصول اختراعی، در این فرض وجود حداقلی از عنصر معنوی برای تحقق عمل ناقض حق اختراع ضروری است. بدین مفهوم که متجاوز میبایستی از وجود یک حق اختراع در مورد فرآیند مورد نظر اطلاع داشته باشد و یا اینکه برای یک فرد معقول و متعارف در همان اوضاع و احوال واضح و آشکار باشد که استعمال چنان فرآیندی موجب نقض حق اختراع خواهد بود و چون احراز وجود این عنصر روانی شرط تحقق تجاوز است لذا این وظیفه برعهدة مدعی است که وجود آن را اثبات نماید و لذا برخلاف تجاوز به حق اختراع در مورد کالاها در اینجا مسئولیت متجاوز «مطلق» نبوده بلکه «مقید» میباشد.46
به نظر میرسد منظور از استفاده از اختراع مطلق استفاده نباشد بلکه استفاده تجاری از اختراع نقض حق تلقی شود زیرا:
اولاً با در نظر گرفتن سایر مصادیق ذکر شده قبل از استفاده برای بهرهبرداری از اختراع به این نتیجه میتوان نائل شد که منظور مطلق استفاده نباشد بلکه صرفا استفادة تجاری از حق اختراع نقض تلقی شود.
ثانیاً هدف اصلی حقوق مالکیکت صنعتی، حمایت از حق اختراع به لحاظ آثار اقتصادی آن است چون دارندة حق اختراع جهت دستیابی به حق اختراع هزینههای زیادی مصرف نموده است و از طرفی این حق دارای آثار اقتصادی میباشد لذا میبایست از طریق قانون مورد حمایت واقع شود تا مخترع اشتیاق به هزینه نمودن جهت دستیابی به این حق را داشته باشد. و زمانی حقوق مالکیت فکری آثار اقتصادی خواهد داشت که بهرهبرداری تجاری از آن شود لذا به نظر میرسد هدف قانون حمایت از حق اختراع در بعد تجاری آن باشد و استفادة شخصی و به نحو محدود مشمول نقض حق اختراع نشود و از نظر اقتصادی نیز پیگیری قضائی این موضوع مقرو به صرفه نخواهد بود.
ثالثاً مطابق مادة 60 قانون اختراعات سال 1386 «هر گونه فعالیت» توسط اشخاص غیر از مالک حقوق بدون اجازه و موافقت دارندة حق نقض تلقی شده است به مجموعهای از اقدامات، فعالیت گفته میشود و به یک اقدام جزئی و شخصی فعالیت گفته نمیشود.
رابعاً در صورتی که سایر موضوعهای حقوق مالکیت صنعتی مانند علائم تجاری، اسرار تجاری نشانههای جغرافیائی و … در نظر گرفته شود متوجه میشویم که هدف حمایت از این موضوعها در ابعاد تجاری است و شامل استفادههای شخصی نمیشود لذا در خصوص حق اختراع نیز چنین خواهد بود.
خامساً مطابق قانون، فروش و در معرض فروش گذاشتن که از مصادیق یک فعالیت تجاری است به عنوان مصادیق به بهرهبرداری تلقی شده خرید یک محصول ناشی از نقض حق اختراع جرم محسوب نگردیده است لذا به نظر میرسد اگر محصول توسط شخصی نقض و به اشخاص فروخته امکان منع خریداران از محصول نقض شده وجود نداشته باشد. برای مثال اگر یک دندانپزشک از مادهای که جهت ترمیم دندان مورد استفاده است صرفاً جهت ترمیم دندان مورد استفاده شده است صرفاً جهت ترمیم دندان خود استفاده کند مرتکب نقض نشده لکن اگر در دندان مشتریان خوش استفاده کند مرتکب نقض شده است.
لکن تنها مانعی که استدلال فوق را دچار تزلزل میکند بند 3 و 2 قسمت ج مادة 15 میباشد. که مقدر میدارد:
2- استفاده از وسایل موضوع اختراع در هواپیما، وسائل نقلیه زمینی یا کشتیهای سایر کشورها که به طور موقت یا تصادفا وارد حریم هوائی و مرزهای زمینی یا آبهای کشور میشود.
3- بهرهبرداریهای که فقط با اهداف آزمایشی دربارة اختراع ثبت شده انجام میشود با توجه به اینکه استفادههای ذکر شده موردی و غیرتجاری است لذا به نظر میرسد نظریه انحصار استفاده در تجاری را دچار خدشه نماید لکن به این اشکال چنین پاسخ داده میشود مورد استثناء مربوط به استفاده از موضوع اختراع در هواپیماها و وسائل نقلیه زمینی یا کشتیهای خدماتی است که از مصادیق تجارت تلقی میشود و از آن طریق اشخاص تحصیل درآمد مینمایند لکن ایراد وارده در خصوص اهداف آزمایش کماکان استوار است.
شایان ذکر است که در بند 2 قسمت ج مادة 15 به عنوان استثناء برای واردات که از مصادیق بهرهبرداری میباشد ذکر شده لکن به نظر میرسد این استثناء مربوط به استفاده که از مصادیق بهرهبرداری است میباشد علت این است که اولاً از وسائل موضوع در هواپیما یا وسائل نقلیه زمینی یا کشتیها «استفاده» میشود نه اینکه به وسیله آنها موضوع اختراع وارد کشور شود و ثانیا اینکه علت استثناء شدن اولاً حق انحصاری دارندة حق اختراع محدود به مرزهای یک کشور میباشد و کشتی و هواپیما در حکم خاک کشور تابع کشتی و هواپیما میباشد.
ب) محدودیت سرزمینی47 حق اختراع
حقوق مالکیت معنوی اغلب سرزمینی هستند به این معنا که فقط در قلمرو کشور یا کشورهائی که به ثبت رسیدهاند حمایت میشوند.48
مطابق بند الف مادة 15 قانون ثبت اختراعات، طرحهای صنعتی و علائم تجاری مصوب سال 1386 بهرهبرداری از اختراع ثبت شده در ایران توسط اشخاص غیر از مالک اختراع، مشروط به موافقت مالک آن است. علیرغم اینکه حق اختراع از نظر زمانی صرفا در برههای از زمان معتبر است، از لحاظ مکانی نیز محدود به مرزهای کشور ایران میباشد حق بهرهبرداری انحصاری و حق منع دیگران که توسط قانون برای دارندة حق اختراع مورد شناسایی قرار گرفته صرفاً محدود به مرزهای ایران میباشد. این مادة قانونی ناشی از یک قاعدة بینالمللی است که اعتبار اختراع محدود به مرزهای کشور مورد ثبت میباشد و اگر مخترع قصد حمایت از اختراع خویش در سایر کشورها را داشته باشد میبایست مطابق مادة 9 قانون اختراعات مصوب 1386 طی اعلامیهای حق تقدم مقرر در کنوانسیون پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی مورخ 1261 هجری شمسی (20 مارس 1883 میلادی) را درخواست نماید.
مطابق مادة 60 قانون فوق «نقض حقوق مندرج در این قانون، عبارت است از معنای انجام هر فعالیتی در ایران که توسط اشخاص غیر از مالک حقوق تحت حمایت این قانون و بدون موافقت او انجام میگیرد» شرط اصلی تحقق نقض وقوع فعل در ایران میباشد اگر نقض حق اختراع در خارج از ایران محقق شده باشد نقض حق تلقی نمیشود و قابل تعقیب نخواهد بود.
تقریباً تمامی کشورهای صنعتی، طرف یک کنوانسیون بینالمللی (تحت عنوان کنوانسیون پاریس که سابقهاش به سال 1881 برمیگردد و حدودا هر 20 سال یکبار مورد تجدیدنظر و اصلاح قرار میگیرد) در ارتباط با مالکیت فکری هستند که به ساکنین هر یک از کشورهای مزبور، اجازه میدهد درخواست حق اختراع خود را در کشور خود ثبت نموده و سپس ظرف مدت زمان معینی از شروع تاریخ درخواست خانگی خود (معمولاً 12 ماه) درخواستهای مربوطه را با استفاده از کنوانسیون، مطرح نموده و تعداد کم کشورهایی کوچکی را که عضو کنوانسیون نیستند نادیده بگیرند.49
موضوع سرزمینی بودن ورقة اختراع در مادة 60 قانون 1977 در انگلستان نیز مطرح گردیده و از جمله شرایط حمایت، نقض واقع شده در سرزمین انگلستان میباشد.50
بنابراین از نظر شناسایی حق و تعقیب و حمایت از آن حق اختراع محدود به مرزهای کشور ایران میباشد و هرگونه بهرهبرداری از حق اختراع در سایر کشورها قابل تعقیب و پیگرد در داخل ایران نخواهد بود در خصوص سایر جرائم فصل دوم قانون مجازات ایران اختصاص به موضوع قلمرو اجرای قوانین جزائی در مکان را دارد شرایط و احکام پیگرد جرائمی که در خارج از ایران واقع شده باشد را بیان میکند تفاوت موضوع نقض با سایر جرائم این است که هر فعالیتی خارج از ایران بدون موافقت دارندة حق اختراع نسبت به حق اختراع صورت گیرد اصولا نقض تلقی نمیشود.
بند ششم: استفادة جدید از
