اثبات جاودانگی نفس براهین کلی است که با اثبات تجرد نفس به عدم فساد نفس به‌طور کلی حکم داده می‌شود؛ بعضی از این براهین هم ناظر به عدم فساد نفس با فساد بدن است.
صدرا دیدگاه فلاسفه مبنی بر مجرد بودن نفس از همان ابتدای خلقت و در نتیجه بقای آن را، با دیدگاه آنان مبنی بر حدوث نفس ناسازگار دانسته و به آن انتقاد کرده است. از نظر او اگر فلاسفه می خواهند معتقد به تجرد نفس از همان ابتدای خلقت باشند باید از نظر خود مبنی بر حدوث نفس چشم بپوشند.
صدرا دیدگاه مختار خود در باب بقای نفس رابر اساس دیدگاهش در باب حرکت جوهری شکل می‌دهد بدین صورت که: نفس دارای نشآت متعددی است. که در همه این نشآت مجرد و بی نیاز از ماده نیست بلکه در ابتدای خلقتش موجودی مادی بوده و به لحاظ همین مرتبه هم با مرگ بدن فساد می‌پذیرد؛ ، اما بر اساس حرکت جوهری، نفس مرتبه عقلانی و مجردی نیز دارد که بر اثر استکمالاتی که در نشئه طبیعت می‌یابد، بدان نائل می‌شود و به لحاظ آن مرتبه، همواره باقی بوده و در نتیجه فساد وانعدام آن ممتنع است. بدین ترتیب صدرا بر اساس حرکت جوهری نفس، فرض حدوث و بقاء یک شیء واحد مانند نفس را ممکن می سازد
فصل چهارم: این‌همانی و جاودانگی
